TESTY ZDROWOTNE

Pomimo iż, dysplazja stawów biodrowych występuje u labradorów oraz pudli, jest ona zjawiskiem niezwykle rzadkim u psów pochodzących z linii Rutland i Tegan. Na około 7000tys szczeniąt u niespełna 20szt stwierdzono dysplazję. Wszystkie psy przeznaczone do hodowli poddawane są testom PRCD-pra, badaniom stawów biodrowych i łokciowych oraz Von Hillebrand’s Dise­ase. Wszystkie psy Włochatej Pasji są wolne od wyżej wymienionych chorób.
Wyniki testów dostępne we Włochatej Pasji.

Moje psy przechodzą główne rodzaje badań przed dopuszczeniem do rozrodu.

Są to badania:

1.      PennHIP – wczesna diagnostyka stawów biodrowych

2.      Test genetyczny prcd-PRA (postępujący zanik siatkówki)

3. Von Hillebrand’s Dise­ase Type I

Tylko suki i psy które zyskają wyniki pomyślne są ze sobą kojarzone.

PennHIP (Pennsylvania Hip Improvement Program)

Jest to nowa metoda diagnozowania stawów biodrowych w kierunku dysplazji. Ponieważ badanie jest możliwe do wykonania już u bardzo młodych psów (ok. 4-6 miesiąca), metoda daje możliwość wczesnego wykluczenia z hodowli psa, który ma wady budowy stawów biodrowych.

Za pomocą tej techniki diagnozuje się biodra zwierzęcia – ilościową miarą rozwiązłości stawu biodrowego. Badania opisywane są za pomocą innej systematyki niż te znane dotychczas. Jakość stawów opisywana jest w procentach, a wyniki porównywane są do wyników psów tej samej rasy.

Metoda PennHipa jest bardziej wiarygodna aniżeli inne metody, ze względu na możliwość wykrycia początków zapalenia kostno-stawowego (osteoarthritis), cechującego dysplazję bioder.

Na podstawie: http://www.pennhip.org/

Test genetyczny prcd-PRA (postępujący zanik siatkówki)

Test prcd-PRA to test bazujący na badaniach DNA, pomagający uniknąć jednej z form postępującego zaniku siatkówki – PRA (Progressive Retinal Atrophy). PRA odnosi się do grupy chorób, które w miarę upływu czasu powodują zwyrodnienie siatkówki, co w efekcie jest rezultatem słabnącego wzroku i ewentualnej ślepoty.

Choroba genetyczna prcd-PRA, powoduje, iż komórki w tylnej części siatkówki wyrodnieją i umierają, pomimo iż we wczesnym wieku szczeniaka wszystko wskazywało na to, iż komórki te rozwijały się normalnie. (1)

Siatkówka psa posiada dwa rodzaje fotoreceptorów: czopki i pręciki. Pręciki stanowią większość i są odpowiedzialne za proces widzenia w słabym świetle, czopki natomiast służą do różnicowania kolorów i procesu widzenia w jasnym świetle (2).

Pręciki pierwsze tracą swoje normalne funkcje. Pojawia się tzw. „nocna ślepota”. Wtedy to czopki powoli tracą swoje funkcje w jasnym świetle. Większość zainfekowanych psów ewentualnie ślepnie. Normalnie kliniczne objawy choroby są rozpoznawane we wczesnej adolescencji lub wczesnej dojrzałości. Diagnoza choroby może być trudna. Objawy które mogą wskazywać na postępujący zanik siatkówki wcale nie muszą się okazać ta chorobą i wcale nie muszą być dziedziczne. Diagnozę można postawić za pomocą testu genetycznego OptiGen.

STRATEGIE DLA HODOWLI ZAINFEKOWANYCH PSÓW

W poniższej tabeli podkreślono wszystkie pożądane skojarzenia, wliczające co najmniej jednego „czystego” rodzica. Wszystkie pozostałe krzyżówki niestety są obarczone ryzykiem rozwoju choroby w późniejszym wieku. Wszystkie psy jednak, mogą być bezpiecznie ze sobą kojarzone. Co więcej nie jest pożądanym usunięcie z populacji psów hodowlanych tych które są nosicielami czy też są zainfekowane. Ważnym jest natomiast aby psa który jest nosicielem lub zainfekowanym krzyżować jedynie z „wolnym/czystym” osobnikiem.

Zalety  testów są oczywiste. Hodowcy mogą świadomie wyeliminować z hodowli chore osobniki. A ponieważ testy te można wykonać w każdym wieku szczeniaka, jego „genetyczny status” może być znany zanim pojawią się jakiekolwiek kliniczne objawy choroby. Kilkupokoleniowa selekcja może nawet całkowicie wyeliminować gen choroby z konkretnej linii.

DZIEDZICZENIE

Prcd-PRA przekazywana jest z rodziców na potomstwo w sposób recesywny. To znaczy, że gen choroby musi być przekazany przez obydwojga rodziców aby ich potomstwo zostało zainfekowane. Czyli jednym słowem każdy z rodziców szczeniaka musiał być albo nosicielem albo zainfekowanym. Nosiciel ma jeden gen choroby i jeden gen czysty (normalny). Pies zdrowy nie ma genu choroby – obydwie kopie genu są takie same. Pies zainfekowany posiada dwa geny choroby – obydwie kopie genu są nieprawidłowe.(1)

(1) http://www.optigen.com

(2) Miller P.E., Murphy Ch.J. Vision in dogs.1995. JAVMA, 207, 12, 1623.

——————————————————————————————————————————————————————————————————————

Włochata Pasja
Hodowla Australijskich Labradoodli w Polsce
Pierwsze Australijskie Labradoodle w Polsce